Το κρεβάτι δεν ήταν ποτέ γυμνό με την έννοια ότι ήταν πάντα έτοιμο να μας αγκαλιάσει. Ήταν μια τεράστια αγκαλιά αλλά ποτέ κλειστή. Λειτουργούσε ως δεσμός αφού ήταν και μια διαχρονική σχέση. Σου έδινε τη δυνατότητα να έρθεις και να φύγεις. Δεν ήταν μόνο της αγάπης αλλά και της αμισείας. Γι’ αυτό τον λόγο υπήρχε και στα κελιά των μοναχών. Ακόμα και εκεί που υπάρχουν τα ελάχιστα, το κρεβάτι ήταν στη θέση του. Έτσι στα μοναστήρια ήταν το κρεβάτι που καθόριζε τον χώρο εσωτερικής φιλοξενίας δηλαδή ο χώρος που σου έδιναν για να είσαι στο δικό σου μέρος. Ήταν μια μορφή παραχώρησης σαν να σου έλεγαν ότι αυτό το μέρος του μοναστηριού είναι το δικό σου… Το μοναστήρι μου είναι το κρεβάτι σου. Όσοι είχαν προσκυνήσει το είχαν νιώσει στο πετσί τους ακόμα κι αν ήταν ελάχιστες οι ώρες επαφής. Σε κάθε περίπτωση όμως το κρεβάτι ήταν πάντα έτοιμο να σε αγκαλιάσει. Αυτό φαινόταν και στους μικρούς ανθρώπους που κοιμόντουσαν πάνω σε αυτούς που εμπιστευόντουσαν. Τους μετέτρεπαν σε κρεβάτι.