Όσο παράξενο κι αν φαινόταν το κρεβάτι δεν ήταν χώρος παρασκηνίου, αλλά χρόνος σκηνής. Με άλλα λόγια το κρεβάτι είχε μία θεατρικότητα. Άλλωστε ήταν ταυτόχρονα χώρος για διάλογο αφού ήταν χώρος όπου υπήρχε χρόνος. Η απόλαυση επέτρεπε τη σκέψη, ενώ η ανάπαυση την έσβηνε. Υπήρχαν αυτοί που έβλεπαν τον χώρο του κρεβατιού σαν χώρο σαβούρας και σαβούριζαν, υπήρχαν και οι άλλοι που έβλεπαν το σκηνικό και έπαιζαν. Το κρεβάτι άφηνε ελεύθερη τη φαντασία του θεατρικού. Ήταν εκεί για να υποστηρίξει τους ηθοποιούς όποιο ρόλο και να είχαν επιλέξει. Ήταν πάντα σταθερό και σιωπηλό. Κι αν κάποτε εκφραζόταν ήταν και πάλι για να συντονιστεί με τους ηθοποιούς. Ούτως ή άλλως το κάγκελο είχε άμεση σχέση με το κρεβάτι. Αυτό το ήξερε κάθε άνθρωπος που μετρούσε τον Χρόνο. Έτσι λοιπόν πάνω στη σκηνή άρχισε να στήνει το σκηνικό ή μάλλον το σκηνικό έβλεπε τη σκηνή και το σενάριο γινόταν ζωή.