Για τα ζώα το κρεβάτι ήταν μόνο ο χώρος της αναισθησίας. Κούραζαν τη ζωή τους με το κενό της ύπαρξής τους και μετά έπεφταν ξερά για ν’ αποδείξουν ότι κάτι έκαναν. Νόμιζαν με τη σιωπή ότι είχαν αποδείξει την ύπαρξη της μουσικής, ενώ είχαν απλώς σταματήσει τον θόρυβο. Το κρεβάτι λειτουργούσε ως φίλτρο. Οι αισθήσεις επέλεγαν τι είναι σημαντικό για να γίνει. Στο κρεβάτι οι επιλογές που γινόντουσαν ήταν καθοριστικές και γι’ αυτό είχαν μέσα τους στοιχεία στρατηγικής. Το κρεβάτι επέτρεπε στη στιγμή να αποκτήσει πάχος και να γίνει γεγονός. Δεν ήταν λοιπόν χώρος αφαίρεσης, αλλά χρόνος αφαιρετικότητας. Το κρεβάτι ήταν ένας ορίζοντας που επέτρεπε την βαθύτητα της σκέψης. Και αυτό ήταν το παράδοξο όταν δεν σκεφτόταν κανείς ότι ο ορίζοντας ήταν η ζώνη επαφής του δεσμού της θάλασσας με τον ουρανό. Έτσι το κρεβάτι απελευθέρωνε τις αισθήσεις γιατί έδινε σημασία στην καθεμιά. Ενώ η σκέψη μπορούσε να αναδιπλωθεί και να ξεπεράσει άμεσα το εμπόδιο του παρόντος.