Όταν σηκώθηκε, επανεξέτασε το κρεβάτι και συνειδητοποίησε πόσο σημαντικό ήταν στη ζωή των ανθρώπων. Έζησε μια μορφή αναγέννησης μετά την ανάσταση της έννοιας του κρεβατιού. Είχε έρθει η ώρα να περπατήσει για να δει το φως που προετοίμαζε το κρεβάτι ως γέφυρα της νύχτας με την ημέρα. Κρατούσε στο χέρι του το τετράδιο με τις σημειώσεις του. Δεν είχε φανταστεί ότι θα αποτελούσαν μια νουβέλα. Άλλωστε έμοιαζαν περισσότερο με περίπλοκους και σύνθετους αφορισμούς. Δεν ήθελε να αποδείξει κάτι, μόνο να δείξει τον πλούτο και την ποικιλία μιας έννοιας που ήταν απλή χωρίς να είναι απλοϊκή. Το κρεβάτι του είχε μεταμορφωθεί στο μυαλό του, ακόμα κι αν εκείνο δεν είχε αλλάξει φαινομενικά. Του φάνηκε όμως πιο ψηλό. Ήταν πια μετέωρο. Τον είχε αγκαλιάσει και περιποιηθεί. Το είχε καταλάβει από την ουσία που είχε ξεχειλίσει πάνω στο τετράδιο για να γίνει μελάνι της καταγραφής. Πέρασε το χέρι του πάνω στο κρεβάτι. Του φάνηκε πιο ανθρώπινο και αντιλήφθηκε ότι ήταν δώρο της Ανθρωπότητας. Αυτά σκέφτηκε εκείνο το πρωί.