Ο χρωματισμός του θύμισε το όργανο που είχε ακούσει να παίζει χωρίς να μπορούν να το δουν. Εκείνη τη στιγμή βρισκόντουσαν στον πάνω όροφο. Αλλά τώρα σκέφτηκαν πως κάπου έπρεπε να βρίσκεται στο δωμάτιο. Λειτουργούσε συμπληρωματικά με τον πίνακα. Ήταν σαν πινέλο που πετούσε αόρατες πινελιές με τις νότες του. Όταν το βρήκαν η χαρά τους ξεχείλισε. Μπορούσαν να το πιάσουν με τα χέρια τους για πρώτη φορά και να δουν όλα τα μυστικά του. Θαύμασαν τη δομή. Ήξεραν για την εμβέλειά του αλλά δεν είχαν υπολογίσει το μέγεθός του. Κατάλαβαν και γιατί ήταν τόσο σημαντικό στην ορχήστρα. Δεν έλαμπαν μόνο τα ασημένια του κλειδιά αλλά και η βαθύτητα του ξύλινου μαύρου. Ήταν όρθιο ακόμα κι αν αναρωτιόντουσαν πώς στεκόταν έτσι. Ξαφνικά είδαν ότι είχε ακόμα το καλάμι και τον σφιγκτήρα πάνω στο στόμιο. Θέλησαν να το δοκιμάσουν και αυτό. Έβαλαν τα χείλη τους όσο πιο απαλά μπορούσαν αλλά το όργανο αντιστάθηκε λες και ήθελε μια ειδική περιποίηση πρώτα. Αυτό ήταν το πρόβλημα με το κλαρίνο…