Πριν μπει στο δωμάτιο η ανοιχτή παρτιτούρα πάνω στο τραπέζι του κοντσέρτο για μαντολίνο τράβηξε την προσοχή τους. Ήταν ανοιγμένο στην αρχή. Οι πρώτες νότες είχαν ένα εμμονικό στοιχείο. Δεν ήξεραν πώς να τις ερμηνέψουν. Γνώριζαν βέβαια ότι το μαντολίνο είχε τις ίδιες χορδές με το βιολί. Και αυτό ήταν από τα αγαπημένα όργανά τους. Είχαν δει πώς πιάνει το δοξάρι… Αλλά αυτή η παρτιτούρα ήταν διαφορετική και αναρωτήθηκαν γιατί τη μελετούσε. Κάτι είχε σκεφτεί… Άλλωστε θαύμαζε τον Vivaldi και αυτό επαρκούσε για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της σε αυτό το δωμάτιο. Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να καταλάβουν το κρυφό νόημα της αναφοράς. Ήταν σε άλλη φάση. Αλλά δεν έκλεισαν την παρτιτούρα. Την άφησαν ακριβώς όπως ήταν. Το αίνιγμα παρέμεινε σαν να ήταν κώδικας που δεν έλυσαν. Αλλά η σύνδεση μεταξύ βιολιού και μαντολίνου υπήρχε. Και αυτό δεν μπορούσαν να το ξεχάσουν ειδικά αυτή την περίοδο. Αυτό σκεφτόντουσαν όταν επιτέλους άκουσαν τον αγαπημένο του θόρυβο στο καναλέτο. Ξεκλείδωσαν την κλειδαριά και πήραν θέση.