Ήξερε ότι θα βρισκόταν σ’ εκείνη την αίθουσα. Ποτέ πριν δεν τον είχε δει από κοντά. Θα είχε σίγουρα πολύ κόσμο και δεν θα μπορούσε να τον πλησιάσει αλλά δεν πείραζε διότι θα ήταν στον ίδιο χώρο για την διάρκεια της παράστασης. Ήταν στο κοινό. Ήταν στη σκηνή. Δεν υπήρχε επικοινωνία, η ουσία ήταν άλλη. Θα τον έβλεπε και αυτό επαρκούσε για την καρδιά της. Τουλάχιστον αυτό πίστεψε αρχικά. Όμως όταν ήρθε η σειρά και άρχισε να μιλά, κατάλαβε πως ήταν μόνο η αρχή όχι μιας επαφής, ούτε μιας σχέσης, αλλά ενός δεσμού. Ναι αυτό ένιωθε ακόμα κι αν δεν είπε τίποτα. Η ροή του λόγου του ήταν φυσιολογική, ενώ δεν διάβαζε κανένα κείμενο, όπως είχαν κάνει οι προηγούμενοι. Και αυτά που έλεγε χωρίς να το καταλάβει την άγγιζαν βαθιά. Δεν ήταν μόνο οι ιδέες που ήταν καινούργιες αλλά η ίδια η δομή του λόγου. Ήταν ταυτόχρονα ανθρώπινος και εύστοχος. Η αγάπη του ξεχείλιζε δεν ήταν πλαστή, ένιωθε  ότι αγαπούσε πραγματικά τον λαό. Και το χάρηκε γιατί ήταν κι αυτή μέσα στον λαό. Δεν υπήρχε εξαίρεση ούτε αποκλειστικότητα.