Ο χώρος ήταν εντελώς διαφορετικός. Ήταν στο κέντρο μιας άλλης πόλης. Δεν την είχε εμποδίσει για να τον βρει.  Ήταν ήδη μια μορφή αποστολής. Και αυτή τη φορά είχε έρθει πριν τον ερχομό του. Υπήρχε ένα μεγάλο τραπέζι, όπου της είχαν πει να καθήσει με τους άλλους. Δεν είχε σημασία που ήταν ξένοι και άγνωστοι. Η ουσία ήταν άλλη. Θα βρισκόντουσαν από κοντά και επιτέλους ανθρώπινα. Θα είχαν ξεπεράσει το εμπόδιο της απόστασης.  Όταν ήρθε, άρχισε αμέσως το έργο που του είχαν αναθέσει. Κατάλαβε ότι θα είχε ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Άρχισε να σημειώνει όσα έλεγε με τον δικό της τρόπο βέβαια.  Ήταν ένας χείμαρρος και σημείωνε όσα προλάβαινε. Κάθε πρόταση που είχε αποτυπώσει, ήταν και ένα βήμα ανέλιξης. Ακόμα και τα σχήματα είχαν μία διαφορετική αξία. Η δυσκολία προκαλούσε χαρά.  Έζησε και αυτό το παράδοξο. Αλλά δεν ήταν ενδεικτικό. Μάλλον. Αυτό σκέφτηκε εκ των υστέρων.  Ήταν και πάλι θέμα υπέρβασης. Αλλά τα είχε καταφέρει και τα πράγματα δεν ήταν πια ποτέ τα ίδια.  Έτσι έγινε η αλλαγή φάσης.