Ο καθένας τους έδειχνε ταυτόχρονα και τους πιο καλούς φίλους τους και τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της πόλης τους. Και αυτό την άγγιξε γιατί αντιλαμβανόταν ότι ήθελαν να τους ευχαριστήσουν χωρίς αυτοί να ζητήσουν τίποτα. Δεν τους έκαναν κάποια χάρη αλλά συνεχόμενα δώρα που δεν είχε ζητήσει και αυτό την ευχαριστούσε ακόμα περισσότερο γιατί ξεχείλιζε η ανθρωπιά τους. Ναι αυτό ήταν. Σε αυτόν τον αγώνα δεν έβλεπε τίποτε το ακραίο αλλά μόνο ανθρωπιά. Και τώρα μετά από τόσα χρόνια, έβλεπε και τη δικαίωση. Όλοι όσοι είχαν υπογράψει και προετοιμάσει τις υπογραφές που είχαν πέσει, με τη σειρά τους είχαν πέσει. Ενώ τότε όταν το έλεγαν φαινόταν εντελώς αδιανόητο ή στην καλύτερη περίπτωση ουτοπικό αλλά τώρα το όραμα μέσω της πράξης είχε γίνει πραγματικότητα. Ποιος όμως συνειδητοποιούσε από πόσα κύματα είχαν περάσει για να πετύχουν αυτό το απίθανο αποτέλεσμα. Θυμόταν αυτές τις αίθουσες σε κάθε πόλη που γέμιζαν με αγωνιστές που ήθελαν να πάρουν μέρος σε αυτή τη μάχη. Και ήταν Έλληνες από όλη την Ελλάδα και την Αμερική. Αυτή ήταν η διαφορά δεν ήταν σαν τα κομματόσκυλα που δεν μπορούσαν να βγουν από τη φυλακή του κόμματος. Οι δικοί τους ήταν άνθρωποι από παντού. Το μόνο κοινό ήταν οι αξίες τους. Κανένας δεν πάλευε για το δικό του συμφέρον. Αγωνίζονταν για τον Ελληνισμό, τίποτα λιγότερο.