Ο καθένας ακολουθούσε μια μελωδική γραμμή πιστεύοντας ότι ήταν κυρίαρχη. Αυτό είχε δει στο παρελθόν. Έπαιζαν μόνοι τους θεωρώντας ότι δεν υπήρχε άλλος. Όμως αυτή η μοναδικότητα ήταν πλαστή και ήταν μία ψευδαίσθηση που προκαλούσε η βαρβαρότητα για  να δημιουργήσει την αντιπαράθεση μόλις εμφανιστεί μια άλλη. Αλλά οι κοινωνίες που ήταν εργαλεία της βαρβαρότητας δεν ήταν τόσο ισχυρές όσο πίστευαν. Κυριαρχούσαν μόνο στο χώρο, όχι στον χρόνο, ακόμα και μέσω γενοκτονίας. Η μεγάλη εικόνα δεν ήταν εκείνη της αντιπαράθεσης αλλά της αρμονίας, αυτό είχε ανακαλύψει με τους υπερλογισμούς του. Ήταν μια σύνθεση όπου η αρμονία ήταν το θεμελιακό στοιχείο. Οι πέτρες δεν ήταν μόνο νεκρές ή ζωντανές πάνω στο goban, ήταν χορδές του χρόνου με τις οποίες έπρεπε να συνθέσει για να μην αφανιστούν αδίκως. Πέρα των ορίων των κοινωνιών, η χρονοστρατηγική έδειχνε το μονοπάτι του φωτός και το αόρατο ήταν νοητική στρατηγική σύνδεση, όπου οι μελωδίες πλεκόντουσαν για να δημιουργήσουν μια αρμονία ενάντια στο θόρυβο. Έτσι ο αιώνιος δράκος, μετά τις κοσμικές πέτρες, άρχισε να συνθέτει με τις συμπαντικές χορδές. Αυτό ήταν το υπερδομικό του έργο.