Κανείς δεν είχε τολμήσει να το αγγίξει εδώ και χρόνια γι’ αυτό όλοι σάστισαν αλλά η γριά έκανε μια κίνηση με το χέρι και κατάλαβαν ότι έπρεπε να τον αφήσουν. Αθόρυβα κούρδισε τις τρεις χορδές του και πήγε στη σκηνή να καθίσει στην καρέκλα που είχε σπρώξει προς το μέρος του το πόδι της Νιετότσκας. Κάθισε και μόλις τον άφησε να μπει, άρχισε να παίζει το ποθούμενο σόλο που περίμενε. Έτσι συνέχισαν να κάνουν αναφορά σε αυτόν που είχε πεθάνει πριν το τέλος και γεννηθεί πριν την αρχή. Αλλά ο Νικολάι ερμήνευε διαφορετικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Το κατάλαβε αμέσως η γριά αλλά δεν άφησε κανένα να κάνει οποιαδήποτε παρέμβαση. Όμως η Νιετότσκα δεν περίμενε αυτό που είχε συμβεί. Δεν ήξερε ότι υπήρχαν και τέτοιες ερμηνείες που μεταμόρφωναν το απάνθρωπο σε πολύ ανθρώπινο, σε υπερβολικά ανθρώπινο. Δυσκολεύτηκε να ξαναπαίξει μετά το σόλο του, όχι λόγω θυμού αλλά χαράς. Της είχε αλλάξει τη ζωή κι εκείνη που ήταν έτοιμη να φύγει χωρίς να έχει προλάβει να ζήσει αποφάσισε ότι θα τον συνόδευε όπου και να πήγαινε γιατί χωρίς να το ξέρει αυτόν περίμενε όλη της τη ζωή…