Όσο απίστευτο κι αν ήταν για το βιολί και το τσέλο, το κλαρίνο συνέχισε ακόμα και μετά το τέλος. Ήταν η απόδειξη της δύναμης της πνοής. Δεν πρόλαβαν να πάρουν την ανάσα τους ενώ έδινε ήδη τον νέο ρυθμό και το νέο tempo. Το allegro μεταμόρφωσε τις σχέσεις. Το γρήγορο και το έντονο είχε ταυτόχρονα και βαθύτητα. Δεν κάμφθηκε ούτε στιγμή. Υπήρχε ανάγκη. Στο ίδιο ύψος χάρη στο κλειδί δωδεκάτης σήκωσε και τα έγχορδα που πήραν μια πιο βαθιά ανάσα για να αντεπεξέλθουν. Ήταν η συνέχεια της τελευταίας αφού είχε εξέλιξη. Το βιολί και το τσέλο μπήκαν πρώτα στην σειρά για να ζήσει η ακολουθία. Αλλά το κλαρίνο συνέχισε ακάθεκτα την πορεία προς τα ύψη. Έτσι βρέθηκαν παράλληλα για να ζήσουν την καινούργια βαθύτητα  που επέτρεπε η δεύτερη υπέρβαση. Έτσι κατάφεραν τελικά να συντονιστούν και η πνοή έσμιξε με τις ανάσες για να ενισχύσουν η μια τις άλλες και να πλάσουν απίθανες συγχορδίες μαζί. Και τότε άρχισε το στάδιο της συμφωνίας όπου κάθε κίνηση πάνω στη ταστιέρα και κάθε δακτυλισμός έφερνε όλο και περισσότερο φως σε κάθε νότα έως το κορύφωμα της αρμονίας.