Το φως του κλαρίνου είχε μεταμορφώσει το ξύλο των εγχόρδων σε δέρμα φωτός, αλλά οι σταγόνες του είχαν αγγίξει και τις ψυχές τους.  Έτσι τα όργανα έζησαν το επόμενο στάδιο που είχε ενισχύσει το αρχικό. Το θρυλικό βερνίκι είχε τώρα και την ουσία.  Έτσι τα δάκτυλα που την άγγιζαν γινόταν νέοι δακτυλισμοί που χαροποιούσαν το είναι χωρίς όριο. Δεν ήξεραν ότι υπήρχε αυτή η συνέχεια, αλλά όταν άφησαν τα δοξάρια και ξεκίνησαν τα pizzicati, αντιλήφθηκαν ότι το αδιανόητο είχε τεράστια δύναμη που δεν είχε εξαντληθεί λόγω του πόθου και του πάθους. Δεν ήταν πια το κολοφώνιο που άλλαζε την τριβή, αλλά το ίδιο το φως και αυτή η αίσθηση τους θύμισε την τέχνη του χρωματισμού που δεν άφηνε κανένα σημείο ανέγγιχτο στο πέρασμά του.  Έτσι γεύτηκαν την ουσία της μουσικής που επέτρεπε να δουν ζωντανά την εμβέλεια των μαύρων κομματιών και των ασημένιων κλειδιών που άνοιγαν κάθε χορδή για να ζήσει με κάθε τρόπο το έργο του φωτός που διεισδύει παντού για να ολοκληρωθεί κάθε άνοιγμα.