Κάθισα και τον άκουγα.

Δεν καταλάβαινα όλα τα σχήματα.

Ούτε που προσπαθούσα πραγματικά για να πω την αλήθεια. Αλλά αυτός ο ήχος αυτός ο ρυθμός με άγγιζε.

Ναι έτρωγα τα λόγια του με απόλαυση.

Αυτή ήταν η λέξη.

Ουσιαστικά μια ακατανόητη απόλαυση

που άλλαζε το είναι μου.

Δεν άλλαζε μόνο τα φώτα…

Φώτιζε τη ζωή μου

μ’ ένα τρόπο διαφορετικό.

Δεν ήταν ένα φως που έκαιγε.

Ήταν απαλό σαν χάδι.

Ήταν μία κίνηση που με καθησύχαζε.

Δεν ξέρω ακριβώς πώς να το πω.

Εκτός αν μία γαλήνη…

Αυτό σκέφτηκε η ψυχή μου.

Ναι αυτό. Μιλούσε στη ψυχή μου.

Δεν αντιμετώπιζε τη ζωή  μου.

Έβλεπε τη συνέχεια της ψυχής

όπου και να ήταν

σε όποια κατάσταση

και απλώς την αγκάλιαζε.

Με μία τεράστια αγκαλιά που δεν άφηνε κανένα πίσω της.