Όταν είδα για πρώτη φορά το κάστρο
δεν ήξερα ότι θα ζούσα δίπλα του
σαν να ήμουν πιόνι
μπροστά στον πύργο
πάνω στη σκακιέρα. Χρόνος
Αλλά περπατώντας στη γέφυρα
κατάλαβα πόσο μεγάλο ήταν
και πόσο ψηλά πήγαινε
σαν να ήταν ουρανοξύστης
του παρελθόντος.
Έτσι όταν άγγιξα τις πέτρες
στα καλντερίμια του νησιού
ένιωσα την πολυκυκλικότητα του Χρόνου
αφού δίπλα μου είχα
τον ιππότη χωρίς πανοπλία.
Και τότε συνειδητοποίησα
ότι είχα αλλάξει εποχή
μετά το πέρασμα της γέφυρας
σαν να με είχε αγγίξει
το πνεύμα των αιώνων
που είχε διασχίσει το κάστρο.
Γι’ αυτό επέλεξα να μπω
στο μικρό χωριό
για να πάρω ένα κομμάτι μνήμης
την ώρα του δείπνου.