Ήταν δύσκολο να φανταστεί ότι το απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με το γιγαντιαίο κυανό του Ατλαντικού. Κι όμως τώρα το έβλεπε ζωντανά χάρη στην πόλη της Νάπολης όπου είχε έδρα η Συμμαχία. Στην καρδιά της μεσογειακής Ιταλίας υπήρχε και το ατλαντικό  πνεύμα που έβλεπε και πέρα του ορίζοντα για να ξέρει πώς να αντιμετωπίσει τις νέες βαρβαρότητας και πέρα του Ψυχρού Πολέμου. Ήθελε ευελιξία δράσης και πλαστικότητα αποφάσεων η υπερδομή. Και η οργάνωση ήταν θεμελιακή. Επί τόπου, στον πανέμορφο κόλπο της Νάπολης αντίκριζε το συνδυασμό της θάλασσας και του ωκεανού ως κράμα του ουρανού. Το ιστορικό βλέμμα της Ρώμης πάνω στη Μεσόγειο είχε επεκταθεί στον Ατλαντικό ωκεανό. Το κέντρο βάρους είχε αλλάξει αλλά όχι η πολεμολογική σκέψη αφού αυτή συνέχιζε να μάχεται ενάντια σε κάθε βαρβαρότητα που προσπαθούσε να πληγώσει την Ανθρωπότητα. Το κάστρο έμοιαζε με τον Χρόνο και το μικρό λιμάνι που είχε γεννηθεί αιώνες μετά δίπλα του, με την Ανθρωπότητα. Η μεγάλη εικόνα είχε και τη μικρογραφία της αλλά ήταν από το ίδιο βιβλίο. Για αυτό ένιωσε τόσο οικεία όταν πήγε στο νησί του κέντρου.