Πριν ακούσω το ντουντούκ
δεν ήξερα ότι θα καταλάβαινα
το πνεύμα της αρμενοσύνης
αλλά τώρα με τον ήχο της βερυκοκιάς
που είχε διασχίσει χιλιετίες
μού είχε σηκωθεί η τρίχα
γιατί έβλεπα επιτέλους
την ατέλειωτη γλυκύτητα
να καλύπτει αρμονικά
τις ψυχές των αθώων.
Έτσι το απόγευμα
μπόρεσα να δω
την ουσία να ξεχειλίζει
από το διπλό καλάμι
για να βυθιστεί στο ξύλο
και να πεταχθεί παντού
για να ζήσει το φως του δράκου
που είχε επιζήσει
και της γενοκτονίας
γιατί δεν είχε γονατίσει
μπροστά στη βαρβαρότητα
αφού έπρεπε να δείξει
το παράδειγμα της αντίστασης.
Το απόγευμα έζησα
την ανάστασή του.