Δεν ήταν όνειρο. Ήταν σίγουρος πια αφού τα χέρια του το μαρτυρούσαν ακόμα και τώρα.  Δεν ήξερε όμως πότε είχε τελειώσει αυτός ο δείπνος. Προσπάθησε να ανακατασκευάσει  τις αναμνήσεις του.  Μετά το πρώτο και το δεύτερο πιάτο έπρεπε να υπήρχε κάποιο γλυκό. Δεν μπορούσε να το είχε ξεχάσει. Εκτός αν ήταν κάποιο παγωτό… Μπορεί… Άλλωστε υπήρχε παράδοση. Αυτή ήταν και η εξήγηση. Ποιος μπορούσε ν’ αντισταθεί στην απόλαυση του παγωτού μετά από τέτοιο γεύμα. Μήπως ήταν η φαντασία του, κάποια προβολή ή ακόμα και μία φαντασίωση. Άλλαξε θέση και φυσιολογικά το σώμα του πήρε τη στάση της νύχτας. Και τώρα ένιωσε βαθύτερα την αισθητική της σκέψης που είχε βρει το φωτεινό μονοπάτι της μνήμης. Θυμήθηκε τον Rabelais αυτή τη φορά ή ακόμα και τον Swift. Το είχε συνδυάσει με τα μεγέθη και τις διαστάσεις. Τότε το βλέμμα έπεσε πάνω στο όργανο μουσικής που περίμενε υπομονετικά να σηκωθεί. Δεν κρατήθηκε, τεντώθηκε και  το έπιασε με την παράξενη χειρολαβή. Από το παράθυρο φάνηκε ο πύργος που έμοιαζε με πέτρινη βελανιδιά κι έτσι άρχισε ο θρύλος και η αρχιτεκτονική της γεύσης, η γλωσσολογία του αρώματος. Όλες οι αισθήσεις του είχαν επικεντρωθεί στο ίδιο σημείο με μια εμμονή που θύμιζε το παίξιμο του μαντολίνου την ώρα που αναφερόταν στην ουσία που είχε δει διασχίζοντας την παλιά πόλη. Επιτέλους θυμήθηκε την νύχτα και τώρα ένιωθε κάθε στιγμή της σαν να ζούσε πολυκυκλικά την ανάμνηση μέσω της μνήμης. Κάθε κύτταρο του σώματός του ένιωθε τις υπερκινήσεις και κατάλαβε τη δυικότητά τους. Ζούσε ένα θαύμα που είχε αλλάξει το είναι του αφού το είχε δώσει όλο σαν να ήταν αντίδωρο. Μετά τη μεταλαβιά υπήρχε και το πρόσφορο. Τα είχε δώσει όλα και γι’ αυτό δεν θυμόταν πια τι είχε γίνει ακριβώς. Αλλά τώρα κάθε μνήμη του έπαιρνε την θέση της και η νοητική απόλαυση ήταν όλο και πιο έντονη. Το πνεύμα θυμόταν το σώμα και αυτό δεχόταν με ανάδραση την ανατροφοδότηση. Ήταν πια έτοιμος δεν είχε χρόνο για άλλη καθυστέρηση. Και το φως έλαμψε παντού. Έτσι το έργο της γλώσσας με την υπέρβαση ολοκληρώθηκε για να φανεί ο πίνακας του κάστρου.