Όταν άρχισε η φλογέρα να παίζει δεν έγινε αμέσως αντιληπτή. Ακούστηκε ίσα ίσα η φωνή της που ζωντάνευε το ξύλο. Όμως μετά βγήκε από την κρυφή της θέση και προχώρησε διαγώνια προς το άνοιγμα της πόρτας. Είναι εκείνη τη στιγμή που την εντόπισε το κλαρίνο. Έτσι ξεκίνησε ένα αποκαλυπτικό ντουέτο όπου το κάθε όργανο έπαιζε χωρίς να βλέπει το άλλο. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε η αναγκαία σχέση για να υπάρξει ο συντονισμός. Τα δύο όργανα έγιναν πλεξούδα του χρόνου. Κι όταν επιτέλους έφτασε στο κατώφλι της πόρτας και αντίκρισαν το ένα το άλλο ένιωσαν τον πόθο του φωτός.