Η οπτική επαφή έγινε στην πόρτα που άνοιξε επιτέλους διάπλατα. Τα δύο όργανα συνέχισαν να παίζουν αλλά crescendo πια, γιατί το βλέμμα του άλλου προκάλεσε μία αλλαγή στην αναπνοή και στις παύσεις. Δεν είχε φανταστεί αυτόν τον χρονικό κόμβο. Δεν ήταν πια μόνο παράσταση αλλά διπλό θέαμα που ξεπερνούσε τον απλό καθρέφτη αφού ο καθένας ήταν το ανάλογό του για τον άλλο. Λειτουργούσαν κατοπτρικά και αυτό αποτελούσε πρωτιά και για τους δύο. Ο δρόμος οδηγούσε στο Memphis νοητικά. Τώρα τα μάτια του ενός έβλεπαν το όργανο της άλλης χωρίς να σταματήσει να παίζει και το ίδιο έκανε και αυτή. Το ντουέτο δεν ήταν συμβατικό, είχε βαθύτητα, αφού ο καθένας ήταν η παρτιτούρα του άλλου. Έτσι ο ήχος απέκτησε χρώμα.