Δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Σκεφτόταν όλα όσα είχε ζήσει την ημέρα, όταν άκουσε θόρυβο στο διπλανό δωμάτιο. Στην πραγματικότητα ήταν το ίδιο επί της ουσίας, αφού υπήρχε απλώς ένα διαχωριστικό. Δεν κινήθηκε, παρέμενε στο κρεβάτι της για ν’ ακούσει καλύτερα, αλλά τίποτα. Η νύχτα ήταν σιωπηλή. Συνέχισε τις νυχτερινές σκέψεις της. Κι εκεί που δεν το περίμενε πια άκουσε και πάλι ένα θόρυβο. Ερχόταν από το ίδιο σημείο. Τώρα ήταν σίγουρη. Αναγνώρισε μία ανάσα, αν και ήταν πιο βαθιά. Σαν να ήταν εκείνη ενός τενόρου που τραγουδούσε το ρεπερτόριο ενός βαθύφωνου. Κάπως έτσι το σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή. Αλλά τώρα δεν ακολούθησε η σιωπή.  Έμοιαζε με σπουδή. Η ακολουθία των ανασών της θύμισε μια άρια.  Ήταν εκείνη της ελευθερίας. Όσο απίστευτο κι αν ήταν, άκουγε την ανάσα του Don Giovanni. Δεν μπορούσε να το περιγράψει καλύτερα. Στη συνέχεια η περιέργειά της μεγάλωσε, γιατί ήθελε να μάθει τι έκανε εκείνη τη στιγμή. Όμως δεν ήξερε πώς να  ερμηνέψει τις κινήσεις που άκουγε μέσα στη σιωπή.