Στο βάθος της νύχτας μίλησαν τα χέρια γιατί δεν ήθελαν να σπάσουν τη σιωπή που είχε επιβάλει η σύνθεση. Έμοιαζε με νοηματικό recitativo. Ήταν τα χέρια που ακολουθούσαν την παρτιτούρα του πιάνου. Αυτός έπαιζε με το δεξί τη μελωδία με κάθε λεπτομέρεια και τους πιο έντονους δακτυλισμούς για να ακουστεί η σιωπηλή απόλαυση μέσω του σώματος σαν ένας ύμνος που δεν είχε γραφτεί ακόμα. Ενώ εκείνη έπαιξε αποκλειστικά τις συγχορδίες γιατί το απαιτούσε το fortè! Μπορούσε να νιώσει κάθε λεπτομέρεια αφού τα χέρια και τα δάκτυλα δεν έλεγαν να σταματήσουν την ερμηνεία τους χωρίς crescendo. Έτσι η μουσική έγινε πιο έντονη ακόμα και αν ήταν συγκρατημένη για να σεβαστεί τη σιωπή. Μόνο ο Don Giovanni μπορούσε να φανταστεί τέτοια μορφή ηδονής που είχε διάρκεια και βάθος. Οι κινήσεις έγιναν αναπνοές που ήθελαν να ζήσουν ταυτόχρονα. Και η κορώνα μπήκε στο ίδιο σημείο του μέτρου για τα δύο όργανα. Για να μην ξεχάσει η σύνθεση, το βάθος της νύχτας.