Όσο προχωρούσε η παρτιτούρα τόσο πιο πολλές αναφορές υπήρχαν λόγω του λιμπρέτου που έγραφε κάθε λεπτομέρεια για να μη χαθεί η ουσία διότι η απόλαυση ήταν απαραίτητη στο έργο του Don Giovanni. Διότι η ζωή του δεν είχε νόημα χωρίς την ηδονή που προκαλούσε. Και αυτή ήταν μοναδική στη σκέψη του, μόνο αν ήταν πολλαπλή. Αυτό είχε γράψει μέσα στη νύχτα. Διότι και η περιποίηση ήταν μια τέχνη που ήθελε βραδύτητα αφού ήταν της μνήμης που δεν ξεχνούσε. Άλλωστε η θάλασσα ήταν πάντα απαραίτητη στον ουρανό για να υπάρχει το διπλό γαλάζιο. Η μεταχαρά λειτουργούσε μόνο με χαρά. Διότι η ανάσα του αγκάλιαζε πάντα την αναπνοή της για να ξέρει πώς νιώθει κάθε κίνηση. Πρόσεχε τα πάντα, γιατί τα πάντα της είχαν σημασία για αυτήν. Την προσέγγιζε πολλαπλά σε μία ερωτική πολιορκία που ήθελε να βρεθεί σε κάθε σημείο, όχι για να πέσει, αλλά για να ζήσει μετέωρη μέσω της τέχνης του για να φτάσει σε όλα τα σημεία για να ζήσει την υπέρβαση που αλλάζει το βλέμμα όταν έπιανε την coda.