Dom Juan: Όλες αυτές οι σκιές της κοινωνίας πόσο φοβούνται το φως! Σιωπή. Λες και η ουσία να μην άγγιξε ποτέ. Βλέπουν μόνο την τιμωρία της φωτιάς και ποτέ τη χαρά του φωτός. Θέλουν μόνο την ευτυχία τους και γι’ αυτό μιζεριάζουν. Χρόνος. Περιορίζονται στο σίγουρο και οι ανάγκες τους δεν ξεπερνούν το δέρμα τους αφού εκεί είναι τα όρια της ευχαρίστησής τους δεν αγγίζουν καν την απόλαυση. Γιατί πάντα θέλουν να φτάσουν πρώτοι χωρίς να υπολογίσουν τους άλλους. Σιωπή. Ενώ η μεταχαρά γίνεται μόνο όταν επιτρέπεις και υπάρχουν οι σπασμοί της απόλαυσης που οδηγούν στην ηδονή. Διότι το φως είναι για μοίρασμα. Η διάχυση δεν δέχεται καμία μορφή αποκλειστικότητας όποια και να είναι γιατί δεν είναι ανθρώπινη και είναι καταπάτηση για την Ανθρωπότητα και την Αγάπη.

Sganarelle: Τώρα, μάλιστα. Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο. Δεν ξέρω τι να πω. Μάλλον λέω ότι δεν ξέρω. Όχι δεν ξέρω τι λέω…

Dom Juan: Φτάνει…