Ανέβηκαν στην οδό Ιπποτών εκεί τους είχαν πει να πάνε για να στρίψουν αριστερά και να βρουν το ξενοδοχείο όπου θα έμεναν. Στον ίδιο χώρο θα έπρεπε να δώσει μια διάλεξη σε μια θολωτή αίθουσα που είχε διασχίσει τους αιώνες του Μεσαίωνα για να ζήσει ο λόγος του μέσα της. Χωρίς να το ζητήσουν τους είχαν βάλει στη σουίτα του μύθου. Δεν κατάλαβαν από την αρχή την επιλογή της ονομασίας αλλά την πρόσεξαν όπως πρόσεξαν το πέτρινο τζάκι και το χειροποίητο μεταλλικό κρεβάτι. Την ώρα που εξέταζε ακόμα τους χώρους, είχε καθίσει στην άκρη του κρεβατιού. Τότε κοίταξε τα κόκκινα σεντόνια σαν να ήθελε να δει κάποιο ίχνος. Χαμογέλασε γιατί σκέφτηκε ότι ακόμα κι αν δεν υπήρχε προς το παρόν θα υπήρχε πιο αργά το βράδυ. Εκείνη τη στιγμή του έφερε το μαντολίνο που ήταν ακόμα στη θήκη του. Δεν ήταν ακόμα η ώρα για να βγει. Το τετράδιο είχε προηγηθεί αφού έπρεπε να καταγράψει τις σκέψεις που είχε φέρει το κονιάκ. Έτσι ενεργοποιήθηκε η μνήμη του μύθου. Και δεν τη διέκοψε το νερό που ετοίμαζε για το μπάνιο.