Το μελάνι είχε τελειώσει. Η φιάλη ήταν πια άδεια όχι όμως η πένα του και συνέχισε να γράφει πάνω στο τετράδιο. Είχε αξιοποιήσει κάθε σταγόνα για να γράψει τις σκέψεις του με τη Γλώσσα. Αυτό ήθελε και εκείνη. Έτσι όταν βγήκε από το μπάνιο τού έφερε αυτό που είχε προβλέψει. Ήταν μια ολοκαίνουρια φιάλη. Της χαμογέλασε χωρίς να σταματήσει να γράφει αλλά όταν τελείωσε είδε ότι είχε καθίσει απέναντι από το τζάκι για να στεγνώσουν τα μαλλιά της χωρίς να κάνει θόρυβο. Το κατάλαβε και ένιωσε την αγάπη της. Έτσι χωρίς να την προειδοποιήσει πλησίασε από πίσω της. Την τράβηξε προς τα πίσω και εκείνη χωρίς να πει τίποτα αφέθηκε εντελώς. Αυτή η απόλυτη εμπιστοσύνη τη χαρακτήριζε σαν την Απόστολο των Αποστόλων σκέφτηκε όταν άρχισε να την περιποιείται. Εκείνη παρέμεινε ακίνητη. Ήταν σαν το τετράδιό του και περίμενε να γράψει πάνω της τις σκέψεις του για να θυμάται όλο το σώμα της τους δακτυλισμούς που είχε συνθέσει για το μαντολίνο. Έπαιξε όλη την παρτιτούρα πάνω της και ήπιε κάθε σταγόνα του είναι της σαν να ήταν οι παρεστιγμένες νότες της σύνθεσης. Έτσι ακούστηκε η ηδονή της αρμονίας.