Στην οδό Λένιν

κόκκινη από αίμα

κανένας δεν τολμούσε να βοηθήσει

τους Αρμένιους που ήταν διαμελισμένοι

καμένοι, εκτελεσμένοι.

Όλος ο κόσμος περίμενε

αποσβολωμένος το τέλος της κόλασης

μπροστά στη φρίκη του πογκρόμ.

Βρισκόμασταν, ωστόσο, στα 1990.

Οι αξιώσεις μας ένοχες.

Οι σκέψεις μας καταδικασμένες

από ένα βάρβαρο καθεστώς

συνέρρεαν στα πεζοδρόμια.

Εις πείσμα, εν τούτοις, της λήθης ορισμένων

και της αναισθησίας άλλων

αυτό το πογκρόμ του Bakou σημάδεψε το πνεύμα μας για πάντα

έτσι που να μας δίνει το δικαίωμα να ζούμε

στη γη των προγόνων μας.