Μαθητής:  Δάσκαλε, ποιο είναι το νόημα της ερώτησης;
Δάσκαλος:  Εκείνο της φύσης.
Μαθητής:  Γι’ αυτό ήρθαμε σε τούτο το πάρκο;
Δάσκαλος:  Έπρεπε να δούμε τη λίμνη.
Μαθητής:  Εκείνη της μνήμης;
Δάσκαλος:  Στο νησί.
Μαθητής:  Άρα θα πάμε κάτω από το νερό;
Δάσκαλος:  Είναι ο μόνος τρόπος προς το παρόν.
Μαθητής:  Για να πάμε στη γη, πρέπει να πάμε κάτω από το νερό;
Δάσκαλος:  Τα παράδοξα εμπεριέχουν τις λύσεις.
Μαθητής:  Πότε φεύγουμε, δάσκαλε;
Δάσκαλος:  Αμέσως.
Μαθητής:  Δεν φοβάστε; …
Δάσκαλος:  Όχι, τούτο δεν θα χρησίμευε σε τίποτε.
Μαθητής:  Ο Γκάντι ωστόσο;
Δάσκαλος:  Αυτό είναι ένα νησί άλλο.
Μαθητής:  Της μουσικής;
Δάσκαλος:  Κάποιος παίζει στο νησί της ανάμνησης.
Μαθητής:  Τη σαραμπάντα;
Δάσκαλος:  Σωστά.
Μαθητής:  Ποιος λοιπόν μπορεί να την παίζει και για ποιον;
Δάσκαλος:  Το σημαντικό είναι η ύπαρξη.
Μαθητής:  Μέσα στον θάνατο;
Δάσκαλος:  Στην ανάμνηση.
Μαθητής:  Της κοινωνίας;
Δάσκαλος:  Όχι, των ανθρώπων.
Μαθητής:  Και η κοινωνία;
Δάσκαλος:  Αυτή δεν μπορεί ν’ ακούσει τη μουσική τούτη.
Μαθητής:  Παρ’ όλ’ αυτά;
Δάσκαλος:  Η ανάγκη.
Μαθητής:  Και η τύχη;
Δάσκαλος:  Κοίτα την ουσία μόνο και μόνο.
Μαθητής:  Τη μουσική;
Δάσκαλος:  Τη μουσική της μνήμης!