Όταν μπήκαν επιτέλους στην αίθουσα της όπερας, το μεγαλείο της την άφησε με το στόμα ανοιχτό. Ήταν η πρώτη φορά που την έφερνε σε αυτόν τον μυθικό χώρο όπου ζούσε επί αιώνες η μουσική. Όλα ήταν μεγάλα και όμορφα σε βαθμό που δεν ήξερε πώς να ηρεμήσει. Κοίταζε παντού λες και δεν ήθελε να χάσει ούτε στιγμή ομορφιάς. Εκείνος μεταχαιρόταν με την τεράστια χαρά της, ενώ δεν είχε αρχίσει καν η παράσταση. Εκείνη δεν πρόλαβε να ηρεμήσει, ενώ τα φώτα είχαν αλλάξει για ν’ αρχίσει να παίζει η ορχήστρα που με τη μουσική της θα άνοιγε την βαριά κουρτίνα για να φανεί το περίφημο σκηνικό. Όμως τι μπορούσαν να πουν όταν το είδαν, αφού ήταν η ίδια η οδός Ιπποτών με όλο το βάθος της ιστορικής της ομορφιάς. Έμειναν και οι δύο με κομμένη την ανάσα γιατί είχαν την εντύπωση ότι είχαν επιστρέψει αιώνες πριν, όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο νησί της Ρόδου. Αυθόρμητα, χωρίς να πουν τίποτα, τα δάκτυλά τους έγιναν πλεξούδα του Χρόνου. Κανείς άλλος δεν μπορούσε να φανταστεί τι ζούσαν ανάμεσα στο κοινό της ορχήστρας.