Μετά από όλες αυτές τις πολιορκίες ήταν ικανοί να παίξουν μουσική και να χαρούν. Ήταν η απόδειξη ότι είχαν νικήσει τη βαρβαρότητα που ήθελε να τους αφανίσει. Αυτό από μόνο του ήταν ένα δώρο για τον ιππότη, αν και ήξερε ότι για τους περισσότερους ήταν απλώς φυσιολογικό. Αλλά αυτός δεν ήταν ο ρόλος τους; Να κάνουν την ειρήνη φυσιολογική χωρίς να έχουν ζήσει την περίοδο του πολέμου; Ναι, ήταν ο στόχος των Δικαίων για τους αθώους. Και τώρα είχε έρθει η στιγμή της ευχαρίστησης και της απόλαυσης διότι ζούσαν το αδιανόητο που κανείς δεν θα είχε τολμήσει να σκεφτεί πριν μερικά χρόνια. Αυτό έλεγε και η μουσική που άκουγαν. Διότι συνέχιζε το έργο της χωρίς διακοπή, ακάθεκτα, σαν μια τρελή επιμονή που ποτέ δεν άφηνε τους ανθρώπους ακόμα και στα δύσκολα. Έτσι και τώρα, η μουσική τούς γέμιζε χαρά που έπιναν οι ψυχές τους. Η μία γιατί την αγαπούσε χωρίς να ξέρει και ο άλλος επειδή ήξερε να την αγαπά αφού μέσα της κυλούσε σαν ποταμός η Αγάπη της Ανθρωπότητας.