Όταν βγήκαν από την όπερα, ήταν σαν άλλοι άνθρωποι. Είχαν δει με τα μάτια τους αυτό που είχαν ζήσει πριν αιώνες. Κατάλαβαν ότι ο σκηνοθέτης είχε δώσει έμφαση στο επικό ύφος της υπόθεσης. Αλλά αυτοί ήξεραν τι έλειπε. Είχε δείξει μόνο το πάθος τους για τον αγώνα αλλά όχι τον πόθο για τη σχέση τους. Ήταν λογικό αφού εκείνες τις στιγμές ήταν μόνοι τους. Τον έπιασε από τη μέση. Ήξερε τι ήθελε να του πει. Είχε σκεφτεί το ίδιο πράγμα. Δεν υπήρχε πάθος χωρίς πόθο. Όμως και ο τελευταίος δεν έφτανε για να παράγει το πρώτο. Είχε μπει στη ζωή της ως μια ανάγκη. Είχε μπει στην ψυχή του ως μια υπέρβαση. Ήταν ο δεσμός. Ήταν η αρμονία. Ήταν η μελωδική της γραμμή. Ήταν οι συγχορδίες του. Έτσι όταν έφτασαν στο δωμάτιό τους χωρίς να του το ζητήσει, έπαιξε μαντολίνο. Της άρεζε να βλέπει τους δακτυλισμούς του να πηγαινοέρχονται και να ακούει τις βαθιές του συγχορδίες. Μάλιστα του είχε πει ότι έσχιζε με το μουσικό του όργανο. Δεν πρόσθεσε τίποτα αλλά όταν είδε ότι ήταν πια εντελώς προσβάσιμη, αποφάσισε να πράξει. Δεν ήθελε να έχει κανένα παράπονο από την παράσταση και την ολοκλήρωσε συμπληρώνοντας όλα τα κενά της.