Στον πόλεμο όλοι κοιτούσαν για τη ζωή τους. Ενώ εκείνος έβλεπε μόνο την ψυχή. Άλλωστε οι βάρβαροι δεν ήθελαν μόνο τον θάνατο της ζωής αλλά και τη λήθη της ψυχής. Ο Ιππότης της πέτρας ήθελε να ζήσουν οι ψυχές και γι’ αυτό είχε πολεμήσει ενάντια στη βαρβαρότητα. Το ίδιο έκανε και στην περίοδο της ειρήνης. Όλοι πρόσεχαν την ευχαρίστησή τους ενώ ήταν μόνο θέμα ύπαρξης. Η ζωή ήθελε απόλαυση για ν’ αναζητήσει την ψυχή και αυτή είχε ανάγκη από χαρά για να δει τις άλλες και ν’ ανακαλύψει τη μεταχαρά. Η ειρήνη δεν διευκόλυνε την εξέλιξη των ανθρώπων. Χωρίς κίνητρο ξεχνούσαν ότι οι πράξεις που συνδυάζουν το πάθος και τον πόθο ήταν ψυχικές ενώ όλοι μιλούσαν για ό,τι ήταν ζωτικό. Στην ειρήνη το ζωτικό ξεχνούσε το ψυχικό. Και αυτό ήξερε ότι αποτελούσε κίνδυνο. Γι’ αυτό την είχε βάλει στην ψυχή του όταν μπήκε στη ζωή της. Έτσι ήταν η ασπίδα της ακόμα κι αν δεν φαινόταν η αναγκαιότητά της αυτήν την εποχή. Εκείνος όμως δεν έβλεπε μόνο μια εποχή. Έτσι εκείνο το βράδυ της μίλησε για τις απαγορευμένες σκέψεις της μνήμης μέλλοντος.