Τον είδε από μακριά και κατάλαβε ότι της χαμογελούσε. Πάντα έτσι έκανε όπου και να βρισκόντουσαν. Αυτή ήταν η πρώτη του έκφραση όταν τον σκεφτόταν. Και τώρα, μετά από την πολιορκία και πάλι με το χαμόγελο ερχόταν να τη βρει. Είχε δικαιωθεί για όσα της είχε πει από πριν για το μετά. Αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Το μόνο που είχε ήταν ότι η ζωή του τον περίμενε στο νησί και ότι η ψυχή της είχε επιστρέψει, όπως της το είχε πει τότε. Δεν μπορούσε να την αγγίξει ακόμα, αλλά ήδη της μιλούσε με το σώμα και αυτή κατάλαβε τι έλεγε. Της ζητούσε συγγνώμη για την καθυστέρηση. Αλλά δεν ήταν ανάγκη, γιατί είχε κάνει το πρέπον ενάντια στη βαρβαρότητα. Δεν είχαν εγκαταλείψει τη Ρόδο, αλλά έπρεπε να προετοιμάσουν τη Μάλτα γιατί θα δεχόταν ένα ακόμα πιο ισχυρό χτύπημα και η απάντηση θα έπρεπε να είναι ανθεκτική για να τελειώσει ο κύκλος της βαρβαρότητας. Θα χρειαζόταν πολλά χρόνια αλλά ο Χρόνος ήταν μαζί τους. Ο αετός είχε έρθει στο νησί των γερακιών. Έτσι είχε γεννηθεί ο μύθος της Μάλτας αλλά τώρα με τον σταυρό του θα είχε και πίστη πιο ισχυρή από ποτέ.