Η βαρβαρότητα έλεγε ότι είχε θρησκεία. Δεν ήταν ψέμα. Αλλά ήταν θρησκεία βαρβαρότητας και τίποτα περισσότερο. Δεν ήταν ανάγκη να μάθει περισσότερες φορές το ίδιο μάθημα. Τίποτα δεν είχε αλλάξει και τίποτα δεν θα άλλαζε με αυτή τη θρησκεία αφού ήταν προϊόν βαρβαρότητας. Το μόνο που είχε σημασία είναι ότι καμία θρησκεία δεν ήταν πιο ισχυρή από την πίστη. Αυτό το είχε αποδείξει εδώ και αιώνες και θα συνέχιζε το έργο της. Σε αυτό το νησί δεν ήξεραν ακόμα ποιος είχε έρθει και τι θα γινόταν στο μέλλον. Αλλά προς το παρόν κανείς δεν ήξερε στο νησί ότι θα έπρεπε να τους σώσει. Δεν πείραζε αφού αυτός το ήξερε και θα το έκανε κι ας μην καταλάβαιναν ποιος ήταν ο ρόλος του σε αυτό το νησί.  Πάντα ξένος σε κάθε νησί αλλά πάντα έτοιμος να θυσιαστεί για τους αθώους, έτσι ήταν ο ιππότης και ήταν και αυτός ο λόγος  της βαθιάς αγάπης του.  Ακόμα και τα πνεύματά τους είχαν τα ίδια χνώτα. Αλλά ποιος να καταλάβει ότι ο δεσμός της αρμονίας δεν ήταν ποτέ διπλή εξάρτηση που ήταν στίγμα βαρβαρότητας. Η πίστη είχε πατήσει το πόδι της σε αυτό το νησί για να μην μπορέσει να το κάνει η βαρβαρότητα. Αυτό ένιωσε όσο ήταν πάνω του.