Όσο δυνατή και να ήταν η φωτιά ποτέ δεν μπορούσε να νικήσει το φως. Η παρουσία του στο νησί προκαλούσε μία απίστευτη γαλήνη. Με τον καθένα είχε το ανάλογο ύφος, αλλά είχε πάντα το ίδιο ήθος. Θα έπινε κάθε πόνο και θα έδινε χαρά στον καθένα που ήθελε πραγματικά να ζήσει και όχι μόνο να υπάρχει. Στη Ρόδο έπρεπε να πείσει όσους δεν θυμόντουσαν πια τους πολέμους και στη Μάλτα όσους δεν ήξεραν τι σημαίνει ο πόλεμος με τη βαρβαρότητα. Έτσι τον έβλεπε να τους προετοιμάζει χωρίς ποτέ να αγανακτεί για όσους δεν καταλάβαιναν τα δεδομένα της πολιορκητικής. Σκέφτηκε ότι είχε άπειρες αντοχές. Αλλά μετά συνειδητοποίησε ότι ήταν φυσιολογικό για έναν χιλιόχρονο και πήγε να τον πειράξει. Μόλις την είδε κατάλαβε πως ήθελε τον ιππότη χωρίς πανοπλία. Ήθελε αυτόν που έβλεπε από μέσα, ενώ για όλους ξεχείλιζε μόνο η αύρα. Δεν είχε νιώσει ποτέ πόσο ισχυρό ήταν ένα φωτοστέφανο από την φορά που τον είχε δει να φιλά τις εικόνες του τέμπλου. Χρειάστηκε καιρό για να καταλάβει ότι ήταν ο ίδιος, αυτός που άλλοι κρατούσαν στα χέρια για να τους προστατεύει.