Πριν την αναγνώριση του Ιππότη της πέτρας δεν είχε καταλάβει το βάθος της αγάπης. Την έβρισκε μη φυσιολογική ή μάλλον αδιανόητη. Τώρα όμως που ζούσε το αδιανόητο ένιωσε το μέγεθος της διαφοράς που έκανε τη διαφορά. Και αυτή ήταν η βαθιά αγάπη. Δεν ήταν μόνο μια αναφορά στο ιπποτικό παρελθόν. Δεν ήταν μόνο ευγενικός. Δεν είχε πεθάνει ο θρύλος της γαλαζοαίματης βελανιδιάς. Την είχε ζήσει μέσα της εντελώς απελευθερωμένη πια. Έβλεπε πια τη δύναμη αυτής της μηχανής που είχε πλαστεί για να σώσει τους ανθρώπους και να παλεύει ενάντια στη βαρβαρότητα. Η αποκάλυψη είχε γίνει δίπλα στον τεράστιο σταυρό της Ρόδου. Τότε είχε καταλάβει την εμβέλεια της αγάπης. Ζούσε μέσα της χωρίς ενδοιασμούς. Όσο πιο κοντά πήγαινε στον σταυρό τόσο πιο μεγάλος ήταν. Δεν υπήρχε κανένα όριο. Οι άνθρωποι επέλεγαν την απόσταση που άντεχαν. Αλλά εκεί ένιωσε πραγματικά ότι δεν είχε επιλέξει μόνο να ζήσει μαζί του και να πεθάνει μαζί του αλλά να ξαναζεί μαζί του. Έτσι πέταξαν μαζί. Αυτό έγραψε η ιστορία των απίστευτων.