Μαθήτρια: Πόσο έντονος μπορεί να είναι ένας σιωπηλός διάλογος;
Δάσκαλος: Όσο θες.
Μαθήτρια: Μα πίστευα πως ήταν αδιανόητος.
Δάσκαλος: Μόνο που τον σκέφτηκες… Αλλά δεν είναι ούτε ουτοπικός…
Μαθήτρια: Μπορεί να γίνει όραμα.
Δάσκαλος: Ακόμα και πραγματικότητα.
Μαθήτρια: Με την πράξη;
Δάσκαλος: Μόνο με αυτή.
Μαθήτρια: Δεν είναι αφαιρετικό.
Δάσκαλος: Και η Ανθρωπότητα είναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.
Μαθήτρια: Είναι όντως νέο σύμπαν.
Δάσκαλος: Είναι θέμα θέλησης να το ερευνήσεις.
Μαθήτρια: Μα πώς;
Δάσκαλος: Είναι σαν την όπερα.
Μαθήτρια: Όλοι ξέρουν πού είναι…
Δάσκαλος: Αλλά σπάνιοι είναι αυτοί που τη ζουν.
Μαθήτρια: Δεν πρέπει να είμαστε μίζεροι…
Δάσκαλος: Το δώρο είναι για απόλαυση.
Μαθήτρια: Χωρίς ενδοιασμούς.
Δάσκαλος: Πιο μεγάλο από τη ζωή.
Μαθήτρια: Και πάντα γενναιόδωρο.