Μαθήτρια: Δεν με αφήσατε…
Δάσκαλος: Αφού φοβόσουν.
Μαθήτρια: Όχι, όταν κατάλαβα ότι θα μου κρατούσατε το χέρι.
Δάσκαλος: Και η θάλασσα;
Μαθήτρια: Αφού είχα τον ουρανό μαζί μου…
Δάσκαλος: Με το χέρι…
Μαθήτρια: Ήταν σαν μια παράξενη χειρολαβή…
Δάσκαλος: Ενός σπαθιού του φωτός…
Μαθήτρια: Πάντως δεν φοβήθηκα να βουτήξω.
Δάσκαλος: Το έβλεπα.
Μαθήτρια: Αλήθεια.
Δάσκαλος: Έβλεπες ήδη μετά την υπέρβαση.
Μαθήτρια: Σωστά. Και σας έβλεπα να μου κρατάτε το χέρι και μετά.
Δάσκαλος: Αυτό έγινε.
Μαθήτρια: Μ’ άγγιξε η μνήμη μέλλοντος.
Δάσκαλος: Ήταν το πρέπον.
Μαθήτρια: Τώρα το ξέρω.
Δάσκαλος: Και τι θέλεις τώρα;
Μαθήτρια: Θέλω και πάλι να βουτήξω.
Δάσκαλος: Καλώς.
Μαθήτρια: Αλλά διαφορετικά…
Δάσκαλος: Δηλαδή;