Στη συμβατική αντίληψη των πραγμάτων, τα ακριτικά σημεία δεν είναι παρά ασήμαντες λεπτομέρειες. Ενώ στα μαθηματικά γνωρίζουμε τη σημαντικότητα των άκρων μιας οντότητας. Επιπλέον, ξέρουμε ότι οι ιδιομορφίες αποτελούν χαρακτηριστικά στοιχεία. Έτσι παραδείγματος χάριν, οι πολλαπλότητες του Riemann χαρακτηρίζονται από τις ιδιομορφίες. Η σπουδαιότητα των άκρων, των ιδιομορφιών και των ανωμαλιών είναι καθοριστική. Όλο αυτό το πλαίσιο έχει φυσιολογικά επιπτώσεις στην τοποστρατηγική και μας προσφέρει δυνατότητες ερμηνείας του χώρου. Το πρόβλημα που υπάρχει, όταν εφαρμόζουμε αυτήν την προσέγγιση σε κλασικές και πραγματικές περιπτώσεις, είναι πως έχουμε την εντύπωση ότι τα σημεία που μελετάμε έχουν ελάχιστη επιρροή. Και ενισχύουμε αυτήν την άποψη μέσω του μοντέλου της καμπύλης του Gauss, δίχως να προβληματιστούμε και να αναρωτηθούμε αν το μοντέλο της κατανομής του Pareto, το οποίο δίνει μεγαλύτερη σημασία στα άκρα, δεν θα ήταν πιο αποτελεσματικό. Αυτό το πρόβλημα εξηγείται λόγω της τοπικής προσέγγισης. Έχουμε συνηθίσει να εξετάζουμε τα νησιά μας έχοντας στο μυαλό μας τα 6 ΝΜ, τα 10 ΝΜ και τα 12 ΝΜ. Βέβαια, όταν οι αποστάσεις με τα σύνορα είναι μικρές, αντιλαμβανόμαστε το ρόλο που παίζουν τα όρια. Στην ουσία δεν συνειδητοποιούμε την αξία της δράσης εξ αποστάσεως λόγω των περιορισμών. Αν η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη είναι τόσο σημαντική, οφείλεται βασικά στην ενεργοποίηση των 200 ΝΜ. Με αυτήν τη ριζική αλλαγή τα ακριτικά σημεία παίρνουν μεγαλύτερη σημασία, ειδικά αν πρόκειται για απομακρυσμένα νησιά. Κι ο λόγος είναι απλός. Σε μεγάλη απόσταση από γείτονες ακόμα κι ένα μοναδικό σημείο ελέγχει π(200)2 τ. ΝΜ. Με άλλα λόγια, η ΑΟΖ δίνει την πραγματική αξία ενός νησιού, όπως είναι το Καστελλόριζο ή η Γαύδος, διότι δίνει έμφαση στην επιρροή του και όχι μόνο στην ίδια του την οντότητα. Η αξιολογία κι όχι η αξιολόγηση ενσωματώνει τη δράση στο πλαίσιο της ύπαρξης. Με άλλα λόγια συνδυάζει το ον με το έργο κι αναδεικνύει αυτό το φιλοσοφικό νοητικό σχήμα, ότι είναι το έργο που δημιουργεί το ον.