Πάνω στα χείλη
είχαν ακόμα
το αλάτι
της νεκρής θάλασσας
έτσι
ο καθένας
έγλειψε
το αλάτι
του άλλου
σαν να ήταν
αφρίνα
που δεν έπρεπε
να χαθεί
διότι
ήταν το δώρο
της θάλασσας
μέσω του ουρανού
και ήθελαν
να ζήσει
μέσα
στον καθένα
ο άλλος
σαν τον συμμετρικό
αριθμό.