Έπρεπε να βρεθούν στον πιο ψηλό πύργο της Ευρώπης και αυτός ήταν στο Λονδίνο.
Έτσι ανέβηκαν όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Αυτό ήθελε ο κώδικας.
Όταν έφτασαν είδαν τις αποχρώσεις του μαύρου
και τις αντανακλάσεις πάνω στα τζάμια.
Ενώ ταυτόχρονα έβλεπαν τα φώτα της πόλης
κάτω από τα άστρα του κατάμαυρου ουρανού.
Είχαν βρεθεί σε έναν πύργο που ήταν ανύπαρκτος την προηγούμενη εποχή.
Άγγιξε την κάθετη επιφάνεια σαν να ήταν η οθόνη ενός τεράστιου υπολογιστή
κι ενεργοποίησε την επόμενη πραγματικότητα.
Είδε την κίνησή του και κατάλαβε την πράξη.
Ήθελε κι αυτή να ζήσει σε αυτόν τον χωροχρόνο.
Αφού το βλέμμα τους εξέταζε το εξωτερικό διάστημα
επέστρεψαν και κάθισαν σε ένα ελλειπτικό τραπέζι.
Σε αυτό τους περίμενε η επαφή.
Δεν μίλησε. Είχε στα χέρια του έναν κατάλογο.
Κοίταξαν ο ένας τον άλλον και συμφώνησαν.
Πήραν τσάι. Ήταν η ώρα.
Έπρεπε να είναι ωραίοι.
Άλλωστε ήταν Εγγλέζοι.
Τότε η επαφή μίλησε για πρώτη φορά.