Ποιος θα έγραφε ένα έργο μετά θάνατον;

Ποιος θα τολμούσε και ποιο θα ήταν το νόημα;

Ένας ζωγράφος ή ένας ποιητής;

Μια διάνοια ή ένας οραματιστής;

Δεν το είχαμε σκεφτεί.

Ή μάλλον ήταν ακόμα ουτοπία.

Ακόμα κι αν ξέραμε ότι ήταν αναγκαίο.

Αυτή ήταν η σκέψη μας.

Μια αναγκαία ουτοπία.

Αλλιώς πώς θα υπήρχε το όραμα;

Με προσέχεις;

Ή κοιτάς μόνο αυτά που καταλαβαίνεις

Ή διαφορά μας είναι θέμα χρόνου

και όχι τόπου

Ρωτάς γιατί;

Διότι προσπαθείς ακόμα να ξεφύγεις από την κοινωνία

ενώ ανήκουμε ήδη στην ανθρωπότητα.

Τόσο απλά;

Ναι, τόσο απλά αλλά ποτέ απλοϊκά.

Σκέψου το για μένα…