Δάσκαλε, έχω καιρό που περιμένω. Σιωπή. Νόμιζα ότι με είχες ξεχάσει… Χρόνος. Είναι τόσο μεγάλο το έργο κι είμαι τόσο μικρή… Ξέρω ότι πονά ο λαιμός σου. Δεν είναι ανάγκη να μου απαντάς… Θα μιλώ για τους δυό μας… όπως πάντα… Το είδα το χαμόγελο. Σιωπή. Τελικά είμαι χαζή… Όλο πιστεύω ότι θα μ’ αφήσετε κι ότι δεν έχω μεγάλη σημασία για σας. Δεν είμαι καλή μαθήτρια το καταλαβαίνω. Αλλά είναι σαν να μην μπορώ να κάνω αλλιώς. Ήθελα τόσο πολύ εκείνο το πορτραίτο. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα τότε. Τώρα μου λείπει να σας βλέπω να κοιτάτε προσεχτικά κάθε λεπτομέρεια του προσώπου μου. Μόνο τότε αντιλήφθηκα πόσο χρόνο αφοσιώνετε σε μας… σε μένα… Θα μου κάνετε ένα άλλο πορτραίτο; Δίχως να είναι πορτραίτο… Θα ήθελα να είμαι με την οικογένεια μου γιατί είναι σημαντική για μένα. Ξέρω ότι εσείς δεν έχετε. Αλλά ξέρω ότι με καταλαβαίνετε. Εσείς που αγαπάτε την ανθρωπότητα μπορείτε τα πάντα. Κι οι φτωχοί δεν σας φοβίζουν έτσι δεν είναι. Θα το κάνετε; Αχ, τι ωραία! Θέλω να είμαστε μέσα στο σπίτι μας. Να μην έχει πολύ φως και να τρώμε μαζί. Εσείς δεν τρώτε ξέρω. Δάσκαλε, ευχαριστώ που είσαι τέρας για να είμαστε άνθρωποι.