Τα τριάντα φιλιά του ήλιου που αντιπροσωπεύουν εννοιολογικά τα ερείπια ενός έργου ιστορικά σχετιζόμενου με γεγονότα που αναφέρονται στην ελληνική επανάσταση και στα προγενέστερα γεγονότα εξερευνώντας την πολυκυκλική όψη του χρόνου όπως στα σενάρια Οι σκιές του πύργου και Στο σταυροδρόμι του γαλάζιου, προσφέρουν μεγάλες δυνατότητες με όρους σκηνοθετικούς. Παρά μια μορφή εμφανώς ανένδοτη δηλαδή μια μοναδική παράγραφο δια επεισόδιο, το έργο που είναι ηθελημένα μη γραμμικό μες τη διήγηση επιτρέπει μια ελευθερία ερμηνείας. Η διήγηση που δεν πρέπει να εκτελεστεί παρά από ένα πρόσωπο διαφορετικό κάθε φορά και σε συμφωνία με τις θεματικές του έργου μπορεί να συνοδευτεί με παθητικό τρόπο ή ενεργητικό από τους άλλους ηθοποιούς. Έτσι προτιμάμε έναν ρόλο ενεργητικό στις σκηνές που αναφέρονται σε μάχες και πιο παθητικό στις σκηνές ερωτικής σειράς για να δημιουργήσουμε απ’ τη μια πλευρά μια επική ατμόσφαιρα και απ’ την άλλη πλευρά μια ρομαντική ατμόσφαιρα με την ιστορική έννοια του όρου. Το τραπέζι στο κέντρο του δωματίου αντιπροσωπεύει ένα σημείο αναφοράς για τα πρόσωπα του με τον τρόπο του γραπτού έργου. Μπορούν πάντα να αναφέρονται στις στιγμές της αμφιβολίας. Πιότερο οι ηθοποιοί αισθάνονται ελεύθεροι, πιότερο μπορούν να απομακρυνθούν από αυτόν τον κεντρικό άξονα και να εξελιχθούν μέσα σε όλο το σκηνικό διάστημα. Έτσι το θεατρικό έργο μπορεί κυκλικά να είναι δυναμικό ή οικείο. Η περιπλοκή της ιστορίας δεν είναι μόνο ένα τεχνικό τέχνασμα για να αποφύγει μια απόρριψη από τη πλευρά του αναγνώστη, αναλογεί σε μια θέληση να αποσαφηνίσει το νοητικό σχήμα του έργου και με αυτό το μέσον να δώσει μια πιο μεγάλη σημασία στη σκέψη από ότι στη γλώσσα. Όπως το περιγράψαμε στη σημείωση μας πάνω στην ατμόσφαιρα του θεατρικού έργου, τιτλοφορούμενο Η νύχτα μεταμορφωμένη του τριαντάφυλλου, το νοητικό σχήμα είναι κρυμμένο μέσα στην επιλογή προφανώς τυχαία εκτελούμενο κυκλικά από τα πρόσωπα. Αυτή η προσέγγιση επιτρέπει να κάνουμε πιο άνετο τον απρόβλεπτο χαρακτήρα του έργου που αναμιγνύει τη προσμονή και την έκπληξη. Τα κείμενα διαβαζόμενα τα πρώτα στη συνέχεια των άλλων μπορούν να ναι διαχωρισμένα από τα μικρά μουσικά intermezzo ή να είναι ξαναδιαβασμένα για να αλλάξουν το ρυθμό του θεατρικού έργου. Η εξέλιξη αυτού πρέπει να είναι αμείλικτη ακόμη και αν αυτό βοηθά την πολυκυκλικότητα του χρόνου. Η πλευρά δεν πρέπει να είναι τραγική αλλά πρέπει απαραίτητα να εμπεριέχει αυτό το στοιχείο για να κάνει πιστευτό όχι μόνο τον επικό χαρακτήρα αλλά επίσης τις ιστορικές αναφορές. Διότι ακόμη και αν αυτές οι τελευταίες δεν είναι παρά σκιαγραφημένες για να μην βαρύνουν το έργο, αποτελούν το σημείο αγκυροβόλησης της ολικής δομής. Χωρίς αυτές, το έργο δεν θα είχε το νόημα του καθήκοντος της μνήμης που αντιπροσωπεύει. Επίσης οι ηθοποιοί πρέπει κυκλικά, αλλά όχι όλοι, να εξερευνήσουν το αποτέλεσμα του παγόβουνου αλλά επίσης αυτό του αγνού για να βάλουν το κοινό σε διαφορετικά συμφραζόμενα δηλαδή αυτό που υπονοείται και δεν λέγεται αλλά επίσης αυτού της αναφοράς ευπρόσιτης στο σύνολο των ερμηνευτών μέσω της συνενοχής της ομάδας. Έτσι αυτή η τελευταία μέσω αυτού του μοναδικού έργου και συλλογικού θα μπορέσει να αναπτύξει όλη τη σκηνική δύναμη για να κάνει να ξεχειλίσει το θέατρο πάνω στη πραγματικότητα.