H συνάντηση έλαβε χώρα στην κορυφή. Εκεί που βρισκόταν εδώ κι αιώνες, ο αρχαίος ναός. Υπερκάλυπτε όλη την περιοχή και ατένιζε το Αιγαίο Πέλαγος. Βέβαια δεν υπήρχαν πλέον παρά μόνον ερείπια, όμως αυτό δεν είχε σημασία για τους δύο φίλους. Ήταν σημείο προέλευσης.
Ένα φάρος της Ανθρωπότητας που φώτιζε το κενό της κοινωνίας.
Από το σύνολο του οικοδομήματος, δεν απέμεναν πλέον παρά μόνον μερικές στήλες αναστηλωμένες αδέξια, στη γωνία.
Ο ίδιος ο ναός, ήταν απαγορευμένος στο κοινό, από κίνδυνο πτώσης. Αυτός ο κίνδυνος τους προσήλκυσε. Ήταν ένα σημείο-κλειδί στην ανασύσταση.
Εισήλθαν, λοιπόν, στο απαγορευμένο για ν’ αφήσουν ένα ίχνος του χρονικού περάσματός τους.
Κατευθύνθηκαν προς την γωνία των στηλών παρά την παρουσία του ίλιγγου.
Ακραίο φαινόμενο πάνω στο απαγορευμένο.
Ήταν η θέση του πύργου σε αυτή τη νέα χρονική σκακιέρα.
Λευκό τετράγωνο, όπως έπρεπε.
Στάθηκαν ανάμεσα στις στήλες για να νιώσουν και πάλι την παρουσία των κλαδιών της διακλάδωσης.
Στον ορίζοντα, κανείς.
Εκτός από παρατηρητές. Οι σκιές του φωτός.
Ήταν μέρα ακόμη, αλλά η νύχτα πλησίαζε. Παρέμειναν αρκετή ώρα σε αυτό το σημείο, σαν να τους ανακούφιζε με την απλότητά του.
Το ουσιώδες ήταν εδώ παρά την απουσία του κοινού.
Δύο δημιουργοί.
Σκέψη και Μουσική.
Στον ίδιο χώρο, στο ίδιο σημείο.
Μπροστά στο κενό.
Χωρίς να περιμένουν κανένα.
Κοιτούσαν το δέντρο, που βρισκόταν κι εκείνο κοντά στη γωνία.
Η αιωνιότητα και μία μέρα.
Ήταν στην αντίληψή τους.
Αποφάσισαν να το πλησιάσουν για να δημιουργήσουν τη συνάντηση των εφήμερων σ’ αυτόν τον αιώνιο τόπο. Πήρανε θέση κάτω από τα κλαδιά του, για να κοιτάξουν μέσ’ από κείνα τον ουρανό.
Το οικόσημο ήταν και πάλι εδώ, σαν να μην είχε εγκαταλείψει ποτέ τον χώρο από την προηγούμενη διαμονή του.
Γαλάζιο.
Ερυθρό οικοσήμου.
Το σκηνικό είχε στηθεί κι εκείνο εδώ και αιώνες.
Αυτό ήταν το πλαίσιο.
Με τους μετα-κανόνες, το πεδίο ήταν έτοιμο. Όσο για τη δράση, δεν περίμενε παρά μόνον τα πιόνια. Τα πιόνια γνώριζαν ήδη τον ρόλο τους στη μάχη.
Αυτό ήταν το σημάδι στο χέρι.
Ήταν η κατάλληλη στιγμή για τον Claude.
Η υποστήριξη ήταν αποτελεσματική. Απομακρύνθηκαν αργά από το δέντρο για να δούνε τους ομοειδείς τους που περίμεναν ήδη την επιστροφή των παικτών.
Οι ακίνητοι άνθρωποι.
Χρονική Θεωρία Παιγνίων.
Ήταν ορατοί ακόμη κι αν έκρυβαν το μυστικό τους ακριβώς από κάτω. Οι δύο φίλοι δεν ακολούθησαν το κλασικό μονοπάτι που περνούσε από τις σκάλες. Δεν αγαπούσαν τις ψεύτικες τιμές. Το μικρό ελικοειδές μονοπάτι ήταν υπερ-αρκετό για να επιτύχουν τον σκοπό τους, διότι βρίσκονταν πάνω σε γερό κλαδί για να εκπληρώσουν τους λογισμούς τους, όπως έλεγε ο παλιός Δάσκαλος της Μασσαλίας.
Προσέγγισαν τον στόχο από ψηλά και πλάγια. Ήταν μια πλάγια επίθεση με όλη τη σημασία των λέξεων. Βάδιζαν πάνω στη γη και στις πέτρες για να προσεγγίσουν το μάρμαρο.
Η πέτρα του φωτός.
Ήτανε μπροστά τους με τις καμπύλες της, για να δημιουργήσει το περίφημο αρχαίο θέατρο. Εισχώρησαν αρχικά στην πτέρυγα της Βασίλισσας, στο χείλος του κενού, λες κι ήθελαν να φτάσουν νοητικά τον David. Από δω, μελέτησαν τις σειρές της μαρμάρινης σκακιέρας. Δεν είχαν σταματήσει ν’ ανταλλάσσουν ιδέες σ’ όλο το μονοπάτι, όμως τώρα ήταν η στιγμή της σιωπής.
Βρίσκονταν στην πέμπτη κίνηση.
Χωρίστηκαν στη συνέχεια για να μελετήσουν το θέατρο από τις δύο πλευρές και να προσδιορίσουν όλες τις αναγκαίες λεπτομέρειες για την παράσταση.
Ήταν μακριά, αλλά μαζί. Είχαν δασκάλους μόνο και μόνο εκείνους που υπέφεραν, όσο για τα υπόλοιπα ήταν υπεύθυνοι για όλα απέναντι σε όλους. Έτσι ήταν από την αρχή.
Κατέβηκαν σκαλοπάτια από το υψηλότερο μέρος του αρχαίου θεάτρου, ο καθένας από την πλευρά του, αλλά με τον ίδιο ρυθμό.
Λόγω της δομής, η προσέγγισή τους δεν ήταν πια παράλληλη, αλλά συγκλίνουσα.
Ο ίδιος σκοπός.
Η Ανθρωπότητα.
Κατέληξαν στην ορχήστρα.
Αυτή θα ήταν η θέση των έργων τους.
Τώρα αυτό ήταν βέβαιο.
Επιβεβαίωσαν με το βλέμμα την έκταση μπροστά τους.