Το βαθύ παρελθόν δεν είχε επηρεαστεί από την περίοδο της προπαγάνδας έτσι αποτελούσε ένα θεμέλιο για την ανάπτυξη της στρατηγικής του μέλλοντος. Τα περισσότερα θύματα ήταν οι νέοι που δεν είχαν ζήσει τον ψυχρό πόλεμο και είχαν την εντύπωση ότι δεν υπήρχε κανένα πλαίσιο βαρβαρότητας. Δεν ήξεραν ούτε για τη γενοκτονία του 1932 και 1933. Διάβαζαν τις εφημερίδες χωρίς να δίνουν σημασία στα βιβλία. Κοίταζαν τον καιρό και δεν έβλεπαν τον Χρόνο. Ζούσαν σε μια τεχνητή παρένθεση που είχε μεταμορφωθεί σε κοινωνική φούσκα και αυτή έσκασε με τη βάρβαρη εισβολή και όλα τα εγκλήματα που ακολούθησαν. Οι βομβαρδισμοί ήταν μόνο το πρώτο στάδιο, ήρθε μετά η πολιορκία, τα βασανιστήρια και οι βιασμοί. Τότε μόνο άρχισαν να ανοίγουν μερικοί τα μάτια αλλά υπήρχαν και αυτοί που δεν ήθελαν να δουν το φως για να μην έχουν να καταδικάσουν την ιδεολογία που πίστευαν τόσα χρόνια χωρίς ποτέ να αναρωτηθούν τι είχε διαπράξει πριν. Αυτοί είχαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης με τους σκληροπυρηνικούς που μισούσαν το πνεύμα της ελευθερίας.