Ο Efimov είχε υιοθετήσει

το σύνθημα του Καίσαρος Βοργία

δίχως να έχει επίγνωση

του κινδύνου που αντιπροσώπευε αυτό.

Είχε λοιπόν οικοδομήσει

όλη του την άθλια ζωή

πάνω σ’ ένα όνειρο μεταμορφωμένο σε ελπίδα

δίχως ποτέ ν’ αμφιβάλει γι’ αυτό.

Ήτανε σαν εκείνους τους τρομοκράτες

που πέρα από τη σκέψη

με μια μορφή πίστης

πείθονται για τα πάντα.

Η πραγματικότητα, εν τούτοις, ήταν αλλιώτικη,

και δίχως να βραδύνει έσπασε

το πιο μικρό κομμάτι ονείρου

για να λάμψει στην απελπισία.