Η ανθρώπινη θεμελίωση της ζωής άρχισε από τον θάνατο. Άλλωστε η έννοια της γενοκτονίας του Lemkin είχε προηγηθεί της έννοιας των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας που αποτελούσαν την επέκτασή της στο επίπεδο των Ηνωμένων Εθνών. Ήταν λοιπόν φυσιολογικό, σε αυτό το νοητικό σχήμα, να αρχίσει η τοποθέτηση από ένα κοιμητήριο. Και λόγω της αρχικής τοποθέτησης της πρώτης εισβολής, η επιλογή έπρεπε να είναι συμβολική. Έτσι επιλέχθηκε το Διεθνές Κοιμητήριο της Κερύνειας για να είναι προσβάσιμη σε όλους η πληροφορία στα αγγλικά. Όλη η διαδικασία γινόταν πάντα με σεβασμό στον χώρο και τη μνήμη των θυμάτων. Έτσι έβλεπαν οι ψυχές τους ότι υπήρχαν άνθρωποι που δεν τις είχαν ξεχάσει ακόμα κι αν οι τάφοι τους βρίσκονταν στα κατεχόμενα. Ποιος θα ήθελε να είναι θαμμένος σε ένα κοιμητήριο που να βρίσκεται μετά στα κατεχόμενα. Σε αυτή τη μορφή σκλαβιάς μετά θανάτου, η τοποθέτηση των πενταγώνων με τα άρθρα των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας ερχόταν να απαντήσει με τον πιο ανθρώπινο τρόπο. Διότι μιλούσε απευθείας στις εγκλωβισμένες ψυχές. Κι ενώ η διαδικασία άρχισε από το κοιμητήριο, όλοι ένιωσαν τη χαρά του φόρου τιμής. Έτσι ήρθε και η μεταχαρά. Τιμής ένεκεν.