Η εκκλησία ήταν ένα ερείπιο. Είχε υποστεί τις επιθέσεις της βαρβαρότητας στην πολιορκία των ετών 1570 και 1571. Είχε μαρτυρήσει. Δεν είχε πια σκεπή αλλά η πίστη της δεν είχε αλλάξει και  οι τοίχοι της ήταν ακόμα όρθιοι. Όσο για το ιερό είχε διατηρήσει την αξιοπρέπειά του. Και αυτό ήταν το αξιοθαύμαστο, διότι βρισκόταν στο κέντρο της ιστορικής πόλης της Αμμοχώστου που ήταν κατεχόμενη τόσα χρόνια για δεύτερη φορά. Όμως η αντίστασή της ήταν θεαματική και γι’ αυτό επιλέχτηκε για την τοποθέτηση του δεύτερου άρθρου των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας. Αυτή έγινε με απόλυτο σεβασμό, χωρίς ν’ αγγίξει καμία πέτρα της μνήμης. Η αναφορά ήταν παράλληλη στο ιερό και προς την κατεύθυνση της εισόδου για να αποτελεί προετοιμασία για τους επόμενους πιστούς. Ακόμα κι αν η πράξη δεν ήταν εύκολη λόγω της κατάστασης και της τοποθεσίας, από τη στιγμή που αποφασίστηκε, υλοποιήθηκε και μάλιστα διατηρήθηκε στη θέση της και μετά από καιρό. Αυτό κι αν ήταν η απόδειξη της αποτελεσματικής και ανθρώπινης στρατηγικής αποκατάστασης.