Η πραγματικότητα δεν επαρκούσε για να παράγει το μέλλον. Οι πράξεις δεν έφταναν από μόνες τους για ν’ αλλάξει η κατάσταση. Το όραμα δεν ξεπερνούσε τα εμπόδια του μέλλοντος. Η ουτοπία ήταν αναγκαία αλλά έπρεπε να υπάρχει και το αδιανόητο. Αυτό που δεν είχε σκεφτεί κανείς πριν, ήταν η ουσία γιατί ανήκε στο μέλλον και από αυτό θα ερχόταν η επίλυση ενός προβλήματος του παρελθόντος. Όσο παράξενο κι αν ήταν, το αδιανόητο λειτουργούσε ακόμα και θεμελιακά. Όσοι αναζητούσαν τις λύσεις στο ίδιο πλαίσιο του προβλήματος, περιόριζαν τον ορίζοντά τους και δεν έβλεπαν την επίλυση. Μιλούσαν για ρεαλισμό που οδηγούσε σε συντηρητισμό. Ήθελαν να είναι πρακτικοί και καταντούσαν να γίνονται ραγιάδες. Μιλούσαν για βιώσιμο και ξεχνούσαν το δίκαιο. Ήθελαν να συμβιβαστούν και ποτέ δεν αγωνίζονταν. Μιλούσαν για ζωή, ενώ η ύπαρξη τούς* επαρκούσε. Είχαν ξεχάσει τους αγνοούμενους. Και δεν υποστήριζαν τους εγκλωβισμένους. Όσο για τους πρόσφυγες θεωρούσαν ότι τα επιδόματα επαρκούσαν. Ποτέ δεν είχαν σκεφτεί το απέραντο γαλάζιο ως εργαλείο επίλυσης του προβλήματος της πράσινης γραμμής. Δεν έβλεπαν αρκετά μακριά. Δεν είχαν ανεβεί σε ουρανοξύστη.